DIE SANDUHR V.IVANOV

Пясъчен часовник

Животът ни е пясъчен часовник,                
и дните ни изгарят в пепелта...                    
Минават те като на сън,                           
дълбок и нежен сън.                                     


Но буден се опитам да остана,                 
предавам се на болка и на страст.             
И никога аз няма да забравя,                      
че имам на земята само час. 
                    
И ще обичам,                                              
и ще мразя.                                                   
Ще подарявам                                             
и ще наранявам.                                          
Ще бъда силен,                                 
Ще  бъда слаб.                                                      


И знам, че щом очите си затворя,       
красив живот ще съм....
И нека черна роза позадят ми те на гроба,  
да бъде символ на безкрайния ми път.         




Unser Leben ist wie eine Sanduhr,                                            
und unsere Tage verbrennen zu Asche…
Sie vergehen wie im Schlaf,                                                  
im tiefen und sanften Schlaf.


Aber wenn ich wach bin, versuch ich zu bleiben,          
ergebe mich Schmerz und Leidenschaft.
Und niemals kann ich vergessen,
das ich auf  Erden bin, nur die Stunde.


Und ich werde lieben,
und ich werde hassen.
ich werde schenken,
und ich werde verletzen.
Ich werde stark sein,
aber auch schwach.


Und ich weiß, das ich meine Augen schließe,
ein wunderschönes Leben würde sein... 
Und sie sollen mir eine schwarze Rose pflanzen aufs Grab,
als ein Symbol meines endlosen Weges.